Kar beni bugun mest etti resmen. Boyle bir mutluluktur girdi icime cikmak bilmedi. Metrodan inip, yerin bilmem kac metre altindan o merdivenleri cikarken suratima carptikca pofuduk pofuduk kar taneleri, kucuk kucuk cigliklar attim sanirim kendi kendime. Sonra dolmusa bindim. Bir baktim ki dolmus soforu benden mutlu! Arkadan gelen dolmuscuya yol bilgileri verip durdu sevinc icinde.. "Her yer bembeyaz" derkenki ses tonunu heralde hayatim boyu unutamam. Kar sebebiyle de uzayan dolmus yolculugum boyunca, soforun de katkisiyla sevincime sevinc katip, camdan disariyi izledim. Ve bu arada bir de silecek sesine bayildigimi farkettim. Yani sadece o sesi muzik diye dinleyip, o sesle beraber hayaller kurup, kendi kendime hipnoz etkisi yaratabilirim uzerimde. Buyulu bir ses bence. Neyse sonra dolmustan inip eve yururken de, kara bastiginda cikan o gicirtiyi hatirladim. Sonra o ses yuzunden cocuklugum geldi aklima. Karda basilmamis yerlere basmak falan filan vesaire.. Ve ben kardan nefret ediyordum en son.. Artik asigim.
No comments:
Post a Comment